Mies
1993 – 2008
Mies begon haar tweede jeugd op 14-jarige leeftijd toen ik haar op 13 juni 2007 uit Spanje had opgehaald en zij haar eerste stapjes op Nederlandse bodem zette. We dachten een oud, rustig omaatje in huis te hebben gehaald die met een warm mandje, een lekker hapje en een aai over haar bol tevreden zou zijn maar niets was minder waar.
Was Mies een mens geweest, dan had ze zich in een felroze legging gestoken met daarboven een sexy kanten topje en eronder natuurlijk pumps met stiletto-hakken. Ze had iedere vent al rokend onder de tafel gezopen, had luid boerend de meest smerige moppen verteld en er zelf het hardst om gelachen. Geen man was veilig geweest voor onze kleine femme fatale.
Maar Mies was toch echt een hond(je van 5 kilo) en dus werd onze roedel haar bühne. Ze heeft van iedere dag dat ze bij ons was, genoten en wij minstens evenveel van haar. Met nog geen 5 tanden in haar bekje, haar houten achterpoot en haar scheve lijfje (Mies was aangereden langs de snelweg in Spanje gevonden) daagde ze met het grootste plezier Jayden en Roxann (Mastin van zo’n 60 kilo en Duitse dog) uit en was altijd voor alles in. Met de grootste lol zat ze op de ronkende stofzuiger terwijl de andere honden zich snel uit de voeten maakten en was voor niets en niemand bang.
Wij als simpele mensen kregen de eerste maanden moeilijk contact met Mies en we noemden haar dan ook wel ons autistische adhd-hondje. Toch was dit niet erg, we genoten gewoon van Mies ‘op afstand’. Des te specialer waren de laatste paar maanden waarin Mies rustiger maar ook veel aanhankelijker werd. Zo zat ze het liefst op mijn voeten en liep ze overal mee naar toe om dan lekker naast me te zitten en gewoon wat weg te dromen met haar cataract-blik op oneindig.
Nadat Mies tot 2 keer toe geopereerd was aan tumoren in haar bekje, viel op 14 mei 2008 het doek voor onze vedette. Ik mis haar vreselijk, veel meer dan ik had gedacht; haar getrippel en gedribbel, haar lieve wazige blik als ze naar me omhoog keek en vooral haar vrolijke spirit (en ja, zelfs haar hysterische kefje).
Lieve Mies, ik ben je dankbaar voor de ontelbare glimlachen die je op m’n gezicht wist te toveren en had je geen dag willen missen.
Be good and stay safe till we meet again, sweetie …..
Gillian