Teddy
15-05-2001 / 12-10-2007
Hier het verhaal van een bijzondere hond, die te kort bij ons is geweest.
Via Gill werden wij gewezen op twee bijzondere honden uit Spanje, zogenaamde Mastinos de los Pirineos. Het waren moeder en dochter, moeder was al wat ouder ongeveer 8 of 9 en dochter ongeveer 6 of 7, maar leeftijd maakte ons niets uit. Toen ik de foto’s zag was ik meteen verkocht. Ik had nog nooit zulke prachtige honden gezien!
Snel na het e-mailcontact hebben wij besloten de honden naar Nederland te laten komen. Dit ging ook niet zonder slag of stoot, want ze zijn met transport naar Duitsland gebracht, waarna ze door Gill en Jeanneke weer opgehaald zijn en bij ons zijn gebracht.
De eerste kennismaking was fantastisch, de honden pasten geweldig goed bij ons op de boerderij en pasten goed in de roedel bij onze andere honden. Ze hadden het geweldig goed naar hun zin en vooral de katten moesten er aan geloven.
De honden waren intussen gedoopt tot Berber (moeder) en Teddy en er leek geen vuiltje aan de lucht. De honden gingen ‘s ochtends mee het land op om een lekker stuk te lopen en te ravotten en moeder hield wel van een zwempartij. Teddy sprong soms de sloot over om even te buurten en had de tijd van haar leven. Tot 2 weken geleden.
Teddy begon links voor mank te lopen en had een ontstoken voetbed. Ik heb dit behandeld met antibiotica en zalf en dit leek te helpen, maar ondertussen begon ze ook links achter mank te lopen. In eerste instantie dachten we dat ze zich verstapt had, maar eigenlijk ging het iedere dag ietsje slechter. Intussen kreeg ze wel pijnstillers, maar dit leek niet veel uit te maken. Ik besloot toch de dierenarts langs te laten komen en die had slecht nieuws. Hij voelde verdikt bot en opgezette lymfeklieren. Dit zou heel goed kanker kunnen zijn. Ik was perplex, want het was een jonge hond in de bloei van haar leven. Toch ‘s middags foto’s laten maken en het was inderdaad een tumor in haar achterbeen, zeer agressief en dus niets meer aan te doen.
Ik heb tranen met tuiten gehuild, ik begreep er niets van. Teddy mee naar huis genomen en geprobeerd met pijnstillers het haar gemakkelijk te maken. Ondertussen allerlei scenario’s bedacht, waarbij Teddy langer bij ons zou kunnen zijn, maar uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat we de hond daarmee geen plezier zouden doen. Ik heb de volgende dag ‘s avonds heel lang met Teddy’s hoofd op mijn schoot zitten te denken waar we nou goed aan zouden doen, waarbij Teddy mij af en toe aankeek.
Als ik er nu aan terugdenk, heeft ze me duidelijk willen maken dat het mooi was geweest. Teddy was namelijk niet zo heel erg aanhalerig, maar die avond zocht ze enorm veel contact. De volgende ochtend kwam ze strompelend naar mij toe en toen wist ik instinctief dat het over was. Wij hebben een afspraak met de dierenarts gemaakt voor 17.00 uur. Maar ik wilde het haar niet aandoen om de hele dag nog zoveel pijn te hebben. Wij hebben bij de dierenarts een flinke hoeveelheid slaapmedicatie gehaald, haar dit om 14.00 uur gegeven en ik heb de hele dag bij haar gelegen om afscheid te nemen.
Ik heb veel verdriet gehad, maar toen de dierenarts kwam, lag ze al zo vredig te slapen, dat ik er zelf ook een goed gevoel bij had om haar in te laten slapen. De hond heeft me geraakt en ik vind het jammer dat ik haar maar een paar maanden bij mij heb gehad. Het geeft wel troost te weten dat zij niet alleen, maar met mensen die van haar hebben gehouden en met de andere honden en niet minder belangrijk, zonder pijn is gestorven.
Wij vonden het een eer om de baas van deze hond te zijn.
Don en Rebecca