Tina
2005 – 17 juni 2009
Eind maart 2009 ontvingen we foto’s van een crème mastin-mix, genaamd Tina, waarop te zien was dat haar baarmoeder eruit lag. We zijn inmiddels helaas wel wat gewend maar dit brak ons hart. We hebben direct doorgegeven dat we deze hond naar Nederland wilden laten overkomen zodat we ervoor konden zorgen dat Tina nooit meer wat aangedaan werd. Ze was in Spanje gelukkig al succesvol geopereerd aan haar baarmoeder en herstelde voorspoedig. Niets stond haar reis naar Nederland en een goed leven nog in de weg en op 24 mei 2009 hadden we het voorrecht Tina in het echt te mogen ontmoeten.
Toen Tina haar eerste stappen op Nederlandse bodem zette, schrokken we van de slechte conditie waarin ze verkeerde. Ze was erg mager en haar vacht was op diverse plekken vervilt. We hadden het gevoel dat Tina diep onder de indruk was van de grote reis, ze was erg rustig en lag liever dan dat ze liep. Wij waren in ieder geval erg onder de indruk van haar: een zo vreselijk lief stel ogen keek ons aan, maar ook ogen die een verhaal vertelden van verdriet en pijn en een nek vol littekens van ingegroeide kettingen. We hebben haar verteld dat alle ellende voor haar nu voorbij zou zijn en haar een leven stond te wachten vol liefde, lekker eten en een warme mand.
We hebben het niet waar kunnen maken, in ieder geval niet zoals we zo ontzettend graag hadden gewild. Tina bleef veel moeite houden met lopen en daarom zijn we met haar naar onze orthopedisch specialist gegaan. De foto’s spraken boekdelen: heupen had ze nauwelijks en hierdoor had ze al haar gewicht op haar voorpoten gedragen waardoor haar ellebogen volkomen versleten waren. Tina nog langer laten leven was je reinste dierenmishandeling geweest en we hebben moeten besluiten het enige te doen wat we nog voor haar konden doen: Tina vredig laten inslapen waarmee voor haar inderdaad een leven van ellende en pijn werd afgesloten.
We zijn heel verdrietig. We gunnen iedere hond een prachtig en goed leven en een hond als Tina die al zoveel verdriet en pijn heeft moeten lijden, des te meer.
Boos zijn we ook, boos omdat Tina zo nodeloos heeft moeten lijden door het toedoen van mensen en het geeft ons een machteloos gevoel dat dit nog altijd kan en gebeurt in deze ontwikkelde wereld. We wilden zo graag alle goeds voor Tina, en hebben haar maar zo weinig kunnen geven.
Maar we zijn ook dankbaar. Tina is overleden, wetend dat ze ertoe deed voor ons. In de korte tijd dat ze bij Stefanie in opvang was, heeft Tina kunnen ervaren wat het betekent je veilig en geliefd te voelen.
Bon Voyage, lieve Tina!